अधुरो प्रेम

झण्डै दिउसोको तीन बजेको थियो । धराहराको छेउपार्कमा बसेर बहिनीहरु सँग कफि गफमा मस्त थियौ । बिशेष गरि केटाहरुले प्रयोग गर्ने One Polar झोला पछाडी बोकेर, अनटाइडी लुकअपमा उपस्थीत भइन शान्ता । मेरो, उनी सँगको लगभग पाँच बर्ष पछिको भेट थियो यो । एउटै गाँउ भए तापनि हामी त्यति धेरै नजिक थिएनौं । विदेश जानु भन्दा अगाडी खासै वोलचाल थिएन मेरो उनी सँग । तर पछि इन्टरनेट च्याटको माध्ययमले हामी केही नजिक भएका थियौ। यही च्याटिङकै क्रममा म नेपाल आउने र उनी सँग भेट्‍ने बाचा गरेको थिएँ र यहि बाचा पुरा गर्दै थिएँ मैले । निकै बेरको फोनमा स्थानको वर्णन पश्चात म सामु आइपुगेकी थिइन उनी । विनम्र साथ नमस्ते गरिन्‍ । बस न । मैले अनुरोध गरेँ । शान्ता बस्दै बहिनीहरु सँग पनि गफ गर्न थालीन्। के खान्छौ ? म त भखर खाजा खाएर आएको दाइ केही खान्न । होइन केही त खाँउ मैले अनुरोध गरे । तिमीहरु के खान्छौ ? ए कफि खाँउ है म कफि लिएर आउछु । सबैको सहमतिमा मैले मेरो लागी Triple strong कफि मागेँ । उनीहरुलार्इ पनि सर्भ गरिदिए । त्यतिकैमा मेरो लामो बाधेको केश हेर्दै शान्ता अलि अश्वभाविक देखिइन र बोलिन्।

आ..मा..मा दार्इ कपाल त ? कति भयो नकाट्‍नु भएको बाफरे.... मेरो भन्दा पनि लामो छ त ? अँ गए देखि काटेको छैन्। कफि चुस्कि सँगै बोले । अनि ... दाइ कहिले पो आइ पुग्नु भयो ? म अस्तीको दिन । अब कहिले घर जानु हुन्छ ? भोली । ए भोली नै ? अँ ।
अनि कहिले फर्कनु हुन्छ ? कि नफर्कने गरि आउनु भएको ? अ…. म मे मा फर्किन्छु । अनि साँचि तिमी कहा बस्छौ, के गर्छौ रे? ए म त त्यतिकै नि यि झोले जागिर छ । त्यतिकै छु, काठमाण्डौमा त्यसै बस्नु भन्दा........ ।
लगभग दुइ घण्टा पश्चातको घुलमिलले शान्ता निकै खुलिसकेकी थिइन । कफिको चुस्की सँगै प्रश्न गरिन्‍ । ए साँचि दाजु, यो पटक त घरमा आमालार्इ सघाउने भाउजु पनि भित्राएर जानु हुन्छ होला नी हैन?खै सोच नै बनाएको छैन ।यतिकैमा उनको फोनको घण्टी बज्यो । हेलो । अँ । अँ किन र ? म यहि काठमाडौ मलमा गाउको दाइहरु सँग छु……………………… ए ल ल एतै आउन त । ल ल बाइ ।
उनको फोनले हाम्रो गफको Track Change भइ सकेको थियो । नास्ताको स्वाद सँगै केही मिठा मिठा गफगाफ सकेर हामी छुटिने तयारीमा थियौ । साझ पनि झमक्क परेकोले शान्तालाइ उनको साथीको जिम्मा लगाइ बहिनीहरु र म गाडी चढेर आ आफनो गन्तब्य तफ लाग्यौं । घर आएको करिव चार दिन पश्चात मैले फोन गरेर गाउघरको बारेमा जानकारी दिए बाहेक एक महिना सम्म उनी सँग फोन सम्पर्क भएन । यतिन्जेलमा मैले केही नयाँ साथीहरु बनाइ सकेको थिए । त्यस एक महिना बिचमा मेरो जीवनमा अन्य पनि सामान्य घटनाहरु घटे तर खासै जिवनमा प्रभाव पार्ने खालको भने होइन । एक दिन सदरमुकाम जादै थिए अनायासै शान्ताको सम्झना आयो । फोन हाने निकै बेरमा रिसीभ भो, "दाइ म त धुलिखेल तिर छु । साथीहरु सँग रमाइलो यात्रामा" स्पष्ट सँग उनको आवाज नबुझिएकाले सन्चो विसन्चोको खवर सहित फोनबार्ता टुग्याँयौं ।
त्यस पछि फेरी विस्तारै विस्तारै हाम्रो फोन बार्ता निकै बढ्‍न थालेको थियो ।
यहा सम्म कि मेरो भ्यालेन्टाइन डे तथा होली कसरी को सँग बित्यो भन्ने कुरा सम्म सेयर हुन थाल्यो । हामीमा एक प्रकारको घनिष्टता बढि सकेको थियो । हामी गाउले दाजु बहिनी मात्र नभै एक सच्चा साथी पनि भै सकेका थियौं । खै किन किन शान्ता सँगको बार्ता पश्चात मनमा एक खालको आनन्द प्राप्ती हुन्थ्यो मलाइ । एक दिन म घरको बाहिरी बरण्डामा गिटार सँग मनको बह पोखाउदै थिए, किरण(भाइ) आइ पुगेछ । म गितमा यति मस्त भएछु की उ कति खेर आइ पुग्यो थाहै पाइन । अहो यस्तो गीतको छनक त शुभ लक्षण हो है । दार्इ यस्तो गित कस्को लागी हो ?? भन्दा मात्र म झस्कीए अचानक मुखबाट निस्केछ शान्ता.....
अहँ अहँ... यो शान्ता चाहि को हो ???? अहँ अहँ बुझ्दैछु चाला । यतिका बेहोसीमा दार्इ कहा हराउनु भएछ भनेको त .... कसै कसैको मिठो सम्झनामा पो रहेछ । जीस्काइ पछि भाइहरु सँग एकै छिन रमायौं र डुल्न डाडा तिर लाग्यौ । जीवनको यात्रा पुस्तकका पाना पल्टिए सरी पल्टेका ति दिनहरुले कति चाडै तिन महिनाको लामो यात्रा पुरा गरि सकेछ थाहै पाइन । मेरो फिर्ती सवारीको दिन गन्दै थिएँ । घर छोडेर केहि बर्षको लागि फेरी पुर्नवास हुदै थिएँ म । बृद्ध अवस्थाको हजुर आमा, सम्पुर्ण घर ब्यवहार सम्हालेर रहनु भएकी मेरी ममतामयि आमा र लक्काजवान भार्इलार्इ छाडेर जानु पर्दा मनमा एक खालको गह्रौपनाले सताउन थालेको थियो ।
भाइको पढाइको निमित्त तथा आमाको घर ब्यवहारमा सहयोग गर्नकै लागि भए पनि मैले केहि वर्ष दुख गर्नु पर्ने बाध्यता थियो । त्यो आफनोपन, त्यो ममतामयी ब्यवहारलाइ चटक्कै छोडेर नौ डाडा पारी जानु पर्दाको बाध्यता आफै सँग सँगाली आफनो झोला भारी मिलाए । काठमाण्डौ जादा जादै अन्यत्र पनि निस्कदै जानु पर्ने भएकाले मैले अझ ४, ५ दिन अगाडी नै घर छोड्‍नु परेको थियो ।
घर छोड्‍नु अघिल्लो रात शान्तालाइ फोन गरे । लोड सेडिङ्गको कारण उनी सुति सकेकी रहिछन्, तर मेरो फोन कलले विउझिइन । राती ०१ बजे पश्चात नेपाल दुरसञ्चारको सेवाले प्रदान गरेको सहुलियतको फाइदा उठाइ हामी करिव दुइ घण्टा सम्म फोनवार्तालापमा रमायौं । भोली पल्ट विहान सबेरै मनमा अनेकौ खुल्दुलि र पिडाका साथ पुन मेरो मातृभुमी छाडेर परदेश लाग्दै थिए । आखामा हजार सपनाहरु पनि सँगालेको थिएँ तर त्यो भन्दा बढि मातृभुमी घरपरिवार छाड्‍नु परेकोले पिरोलिएको थिए । घरबाट हिडेको केही दिन सम्म आफन्तहरु सँग विताए । करिव सातौ दिन म पुन: फर्केर काठमाण्डौ आइ पुगेको थिए । आउने वितिकै मैले मेरा साथीहरु भन्दा पनि अघि शान्तालाइ फोन गरि म काठमाण्डौ आइपुगेको जानकारी दिलाए ।
खै मनमा कुनै एक अनौठो स्वार्थ लिप्त भै सकेको थियो क्यारे तर म मा उनी सँगको त्यो निकटताले त्यति उच्च स्थान हासिल गरि सकेको भने थिएन । र पनि उनि मेरो साथी मध्येको खास भने भै सकेकी थिइन । नेपाल बन्द तथा अन्य कारणले मैले फेरि काठमाण्डौमा केही दिन गुजार्नु पर्ने भयो । म सँग काम केहि थिएन मात्र टिकटको पर्खाइमा दिन गन्दै बस्नु पर्ने भो । महँगीको बेला कामै विना भौतारीएर काठमाण्डौमा हल्लिनु पर्दाको त्यो पिडा म बाहेक अरु कसैले पनि महसुस गर्न सक्दैन । तै पनि बाध्यता छ कति दिन बस्नु पर्ने त्यो पनि थाहा छैन । अब भोलि देखि के गर्ने मनमा पिर पर्न थालेको थियो । काठमाण्डौ आइ पुगेके तेस्रो दिनको दिन शान्ताले फोन गरिन् । दार्इ आज के छ काम? फुर्सदमा हो भने आउनुस् । म सँग काम केहि थिएन उनले पछिल्लो पटक आउदा काठमाडौ घुमाइ दिने बाचा पहिले नै गरेकी हुनाले फुर्सदको समय मिलाएर फोन गरेकी रहिछन्‍ । म दौडिएर उनिलाइ भेट्‍न पुगे ।
नारायणहिटी राजदरबार अवलोकनमा जाने हाम्रो निर्णय त्यहा पुगे पछि चकनाचुर भो । हरेक हप्ताको मंगलबार र बुधबार सँग्राहालय बन्द हुदो रहेछ । अनायासै हामि अगाडी बढ्‍यौ, जय नेपाल सिनेमा हलमा पुग्यौ त्यो पनि फिल्म सुरु भै सकेको रहेछ, अव कता जाने फेरी लाग्यौ कुमारी तफ बल्ल टिकट पायौ । फिल्म हेर्ने निधो भयो तर कुन हेर्ने? शान्ता आफैले प्रिति जिन्टाको फिल्म रोजीन् विदेश । फिल्म केही न कामको रहेछ । फोकटमा समय र पैसा बर्वाद भयो, नछिर्नु छिरे पछि के विचैमा उठेर हिड्‍नु हाम्रो पालो गफै गफमा तीन घण्टा समय वितायौ । भोलि पल्ट देखि लगातार पाँच, छ दिनको भेटमा हामीले काठमाडौको प्राय सबै सबै स्थानहरु चाहार्यौ । कहिले ठमेलको गल्लि त कहिले असनको भिडभाड, कहिले बसन्तपुरको सुनसान त कहिले न्युरोडको हल्ला सबै सबै सँग सँगै विताउन थाल्यौ ।
हामी विचको घनिष्टता निकै बढि सकेको थियो झन गोदावरीको सुनसान र हरियालीमा आ आफ्ना विगतका कुराहरु साटासाट पश्चात अझप्रगाढ साइनो पनि गासिएको थियो । नयाँ र भिन्न कामको अनुभवको लागि अन्यत्र पनि जान मन लागेको थियो । बिचार झण्डै उस्तै हुनाले उनको मनमा पनि उस्तै उव्जिएको रहेछ । अव कहा जाने प्राय सबै ठाउ घुमिसकियो बाकी थियो डिस्को, शान्ताको चाहाना त्यहा जाने पनि थियो किन भने जीवनमा अहिले सम्म उनी एक पटक पनि डिस्को छिरेकी रहिन छिन् । त्यसैले एकदिन समय मिलाएर गयौ डिस्कोमा । पहिलो पटकको बेबिलोन यात्राले उनलाइ झण्डै कथा फुरेको रे । लेख्छु भन्दै थिइन खै के गरिन पछि मुड चेन्ज भयो क्यारे यसबारेमा भने मलाइ गहिराइमा थाहा भएन । यतिका दिनका सहयात्राले हामी विचको निकटता अत्यन्तै गहिरी सकेको थियो । हामी दुवैमा एक अर्काको बानी परि सकेको थियो । एक दिन सँगै नहुदा दुबै जनामा छटपटाहटको महसुस हुन थालेको थियो । दिनमा तिन वा चार पटक फोनबार्ता तथा भेट नभै नहुने भै सकेको थियो दुवैमा । समय न हो कति चाडो वित्ने रहेछ । शान्ताको जागिरको काम फेरी सुरु हुने बेला पनि हुदै थियो तर अचानक मेरो भिसा लाग्ने निश्चित नभएकोले मैले अझै केही दिन काठमाडौं मै विताउनु पर्ने भो । एक मनले भने खुसि ब्यक्तगरि रहेको थियो । म अझै केही दिन शान्ता सँगै हुने छु त एक मनले भने गुनासो पोखि रहेको थियो, कि मेरो काठमाडौं बसाइ निरर्थक छ । महँगीमा काठमाडौं बसाइ, काम कहिले हुने पनि टुगोँ छैन ।
कहिले साथी सँग त कहिले होटल कहिले भार्इहरु त कहिले आफन्तकोमा विचल्लीमा परेको ब्यक्ति झै भौतारीएर दिनहरु विताउन बाध्य हुदै थिए । यतिकैमा विरामी परे, काठमाडौको फोहर पानी अब्यवस्थीत सुताइ र गुणस्तरहीन होटलको खानाले झण्डै ज्यान लियो । शान्ता अफिसको काममा फेरी ब्यस्त रहन थालिन्‍ म भने दिन भर भौतारिएर कहिले कता कहिले कता गर्दै ठिक हुन्थ्यो । उनी सँग भेट्‍न पनि मुस्किलले हप्ता कुर्नु पर्ने भो तर दिनमा एक पटक भने फोन गर्ने गर्थे । उनको त्यहि बेला परिक्षा पनि नजिकी रहेको थियो । हामी केही न केही बाहाना बनाएर भेट्‍ने गर्थौ तर अचानक म पुर्व जानु पर्ने भो उनी पनि उनको परिक्षामा ब्यस्त । परीक्षाको तयारीमा केही बाधा पर्ने हो कि भनि केही दिन मैले फोन नगर्ने वाचा गरे र सम्पर्क विहिन हराउन थाले । लगातार दुइ महीनाको पुर्व वसाइ पछी मेरो भिसा पक्का भयो । म पुन काठमाण्डौ फर्के। आउने वितिकै शान्तालाइ फोन गरे तर फोन अफ थियो । अफलाइन समाचार छोडे, फेसवुकमा समाचार छोडे, फेस वुकमा म्यासेज छोडे, मोवाइलमा म्यासेज गरे अह केही को जवाफ आएन । थाहा छैन मेरो के गल्ति भो या मेरो मायामा के कमि भो र उनी मबाट टाढीन चाहीन । एक दिन बल्ल बल्ल फोन लाग्यो तर रिसीभ भएन। फेरी प्रयास गरी रहे वल्ल बल्ल रिसिभ भो उनी हैन अरु नै कसैले फोन उठाइयो उनी आउट अफ भ्याली छिन रे । तर पछि खवर सुने उनी इन अफ भ्याली नै थिइन रे थाहा भएन किन मेरो फोनको त्यति प्रतिकार गरिन । विस्तारै म देखी टाढा हुदै गइन उनी । मेरो माया अधुरै र अपुरै रह्‍यो । मैले उनलाइ चिन्नै सकिन तर मेरो चोखो माया उनैलाइ छोडेर म भने बिदेशीए केही वर्षको लागी ।