आयो टप्प टिप्यो लग्यो टारेर टर्दैन त्यो

यो ध्रुव सत्यकुरा नै हो की जिन्दगीको पानाहरु पल्टिदै जादा हरेक सुन्न र देख्न पाइन्छन् तर कति पय कुराहरु अपेक्षा भन्दा धेरै टाढाको हुन जान्छ त्यो बेला आश्चर्यले चकित हुन बाध्य हुन्छु म (यदि म गलत छुइन भने म मात्र हैन सबै जनालाइ यस्तै हुन्छ होला)। सम्झन्छु कहिले काही यो जीवन भन्ने चोलो पनि कसैको लागी कति लामो अनि कसैको लागी कति छोटो भएर आउछ यो किन यस्तो भएको होला? जे होस कति पय कुरा नसोचेकै भए पनि राम्रो हुन्छन भने कतिपय कुराहरु हृदय बिदारक नै ।

केही दिन अगाडी मात्र पुरानै भए पनि मेरो लागी नया एउटा नेपाली चलचित्र हेरेकी थिए वान डे, जुन चलचित्र लागु पदार्थ दुर्व्यसनीको बारेमा थियो । नेपालका युवा जमातमा चैत बैशाखमा फैलीएको डडेलो झै गरी फैलिरहेको लागु पदार्थ दुर्व्यसनीमा लागेका अझ हाम्रो बोलीचालीको भाषामा भन्ने हो भने कुलतमा फसेका युवाहरुको जीवनीलाइ राम्रो सँग सँगालेको थियो । त्यस्ता दुर्व्यसनी (कुलत)मा फसेका युवाहरु सँग कहिलै पनि सँगत नभएको कारण साच्चै अचम्म पनि लागेको थियो त्यसैले मेरा भाइहरुलाई सोधेकी थिए हैन साच्चै यस्तै हुन्छ त? (मेरो भाई यस्तोमा नफसे पनि उसका केही साथीहरु कुलतकै कारण ज्यान गुमाएको रहेछ त्यसैले उनीहरुलाई मलाइ भन्दा ज्यादा जानकारी भएको हुनाले सोधेकी हुँ)। हुन त म काठमाण्डौमा हुदा पनि एक जना समकक्षी साथी काठमाण्डौकै एक सुधारगृहमा काम गर्थिन उक्त समयमा पनि केही थोरै कुराहरु त सुनेकी थिए सुन्दा अचम्म लागेको थियो तर झण्डै झण्डै मैले उक्तकुराहरु बिर्सीसकेकी रहेछु । चलचित्रमा कुलतकै कारण पढाइ तथा अन्य अतिरिक्त कृयाकलापमा कति राम्रा राम्रा मानिसहरु पनि मगन्ते भएर आफ्नो बुवाको लासमा आगो लाउनु पर्दा पनि पैसा बिना नलगाउने अडाँन लिएको देखाइएको थियो, यस्तै कसैले आफ्नो ज्यान आफैले लिएको थियो । साथै कोही कोहि भने सुधार गृहमा लगेर सुधार भएको पनि देखाइएको थियो ।
लागुपदार्थको मात्र ज्यादा (ओभर डोज)भएको कारण कतिको मृत्यु हुने पनि सुनेकी थिए। धरान तिरका केही भाइहरु साथै काठमाण्डौ कै केही आफ्न्तहरुका आफन्तहरुमा पनि यस्तो घटना भएको कतै कतै सुनेकी थिए, मलाई यति अचम्म लागेको थियो कि मानिस आफैले आफ्नो त्यति सुन्दर जीवन ध्वस्त पार्नमा केही क्षण रमाइलो मनोरञ्जनको लागी हात हालेर सारा जीवन आगोको लप्कामा धकेल्छन् । यस्तै नराम्रो घटना आफ्नै आफन्तहरुको परिवारमा घटेको हुनाले आज यहा किबोर्डमा अौला नचाउन बाध्य छु म । करिव उन्नाइसौ बिसौ बसन्तको सँघारमा बल्ल पाइला टेक्न लागेको हाम्रो गाउको फूपुको एक मात्र सन्तान भाइको निधन भएको खबरले हामी सबै स्तब्ध छौँ । बाल्यकालमा बाबा आमाको माया ममता र स्नेहको जरुरत पर्छ सके सम्म सँगै बसेर माया दिन सक्नु पर्छ भन्ने हामी सबैलाई थाहा छ तर माया ममता र स्नेहका साथै उनिहरुको लालन पालन तथा शिक्षा दिक्षाको लागी अर्थको पनि उतिकै जरुरी पर्छ । उनै सन्तानको भविश्य उज्यालो बनाउनलाई पिताहरु परदेश लागे पश्चात बुबाको माया ममता कम भएको कारणले र आमाको लाड प्यारले पनि कतिपय नवजवानहरु कुलतमा फस्न पुग्छन ।
सायद हाम्रो भाइ आकाशलाई पनि त्यस्तै भयो होला, उनले बुझ्नु पर्ने थियो उनको बाबाले दुख गर्नु भएको सबै उनकै लागी थियो ........खैर सबै कुरा सबैले बुझि दिने भएको भए त यस्तो अनर्थ पनि हुने थिएन । एक मात्र सन्तानको रुपमा सँसार टेकेका उनले सानै उमेरबाट राम्रै स्कुलमा भर्ना भइ शिक्षा दिक्षा पाएका थिए । धनकुटामा भन्दा राम्रो पढाइ धरानमा हुन्छ भनेर धरानको मेरीगोल्ड प्राइमरी लगेर पढाउने कस्ट हाम्रो फुपुले गर्नु भयो । त्यहीबाट शिक्षाको उज्यालो लिदा लिदै बिजयपुर आवाशिय उच्च माध्यमिक विधालयबाट एस एल सी पनि उतिर्ण गरे । तर साथ साथै उनको जिवनको अध्यारो पनि त्यहिबाट बिजारोपन भएछ क्यारे । छोरा एक्लो धरान हुदा बिग्रन्छ भनेर धनकुटाको घर पनि एकजना सानो नानीको भरमा छाडेर धरान झर्नु भएकी फुपुलाई सँसार मै एक्लै बनाइ कहिलै नफर्किने बाटो लिएर गएछन । अझ सोझो भाषामा उनले कलिलो कलकलाउदो जिवन राम्रो सँग जीउन नपाइ नै प्राण त्यागेर गएछन । जाने त गइहाले तर यो धर्तीमा रहेका ममतामयी आमाको कोख सुन्य भएको छ यो खवरले हामी सबै मर्माहित भएका छौ । अव यो दुखको घडिमा शोक शन्तव्द परिवार जनमा धैर्यधारण गर्ने शक्ति भगवानले प्रदान गरुन भन्ने शव्द बाहेक मैले दिने कुरा केही देख्दिन । यत्रो पुनर्जीवनको केन्द्रहरु ठाउ ठाउमा भए पनि, वान डे चलचित्रका नायकहरुले झै हाम्रो भाइ आकाशले पुनर्जिवनकेन्द्रमा भर्ना हुन पाएको भए उनीहरु जस्तै सुध्रने थिए की भन्ने मनमा एउटा झिनो आशाको त्यान्द्रो मात्र छ म सँग ।
खैर मृतआत्माको चिरशान्तिको कामना पनि गर्नै पर्दो हो । जे सुकै भए पनि काल भन्ने चिज आयो टप्प टिप्यो लग्यो । हिजो सम्म यहि धर्तीमा थियो अव टाढा भयो । यही लागु पदार्थ दुर्व्यसनीका कारण हाम्रो हजारौ फुपुहरुको काख अझै कति रितिने हुन थाहा छैन । साथीहरुको लहै लहैमा लागेर कति भाईहरुले जीवन धुवामा उडाउने हुन थाहा छैन । आजभोली यस्ता कुराहरुको चेतना जगाउन हजारौ कार्यक्रम गर्दा पनि हाम्रा युवाहरु अझै किन तिनै बाटो पहिलाएर आफ्नो जीवन समाप्त गर्छन ?
होलान कति भाइ बहिनीहरु अहिले पनि यही पिडाबाट गुज्रीरहेका । हामी सबै मिलेर सके सम्म उनीहरुलाई माया र ममताको सहाराले कुलतबाट समय मै छुटकारा दिलाउने प्रयास गरौ । भोलीका दिनमा यस्ता आकाशहरुले फेरी पुनर्जीवन पाएर समाजमा उदाहरण बनेको कुराहरु पनि लेख्न पाउ ।