विश्वासघात

साझको खाना खाइसकेर कोठा तिर लाग्दै थिइन पबित्रा कोठामा रहेको फोनमा रिङ्ग बजिरहेको थियो । पवित्राले फोन उठाइन हेलो
अर्कै ब्यक्तिलाइ गरेको फोनमा अर्कै मधुर आवाजले दिपक पनि झस्कीए।
हेलो अरे यो फोन बिक्रम सरको हैन र?
हजुर, को बिक्रम सर? यहा त कोही बिक्रम सर छैन । तपाइले गलत नं‌ डाएल गर्नु भयो होला एक पटक चेक गर्नुस त ।
ओ सरी है

आफ्नै अन्तरकुनोको गन्थन

खाद्दान्न अभाव पेट्रोलियम पदार्थको अभाव खानेपानी अभाव तथा लोडसेडीङ त नेपाली समाजको एउटा पहिचान नै बनि सकेको छ । हिजो आज नेपालका बिभिन्न एफ एम रेडियो तथा टेलिभिजनमा होस वा बिभिन्न पत्र पत्रिकामा बन्द हडताल दोहोरो झडप तथा दुर्घटना साथै सदन अवरुद्दको बाहेक समाचार नै बन्न बन्द भै सकेको अवस्था छ । यसो भनि रहदा म निरासाबादी ठहरीउला तर यो नेपालीहरुको तितो वास्तविकता हो । यी कानहरुले सुभ समाचार नसुनेको पनि निकै महिनौ कि बर्षौ नै भै सकेका थिए हिजो यानीकी २०६६ साल जेष्ठ महिनाको सात गते नेपालीहरुको बिरता र साहसीको प्रशंसा गर्दै सचांरका माध्ययमहरुले खुसीको समाचार प्रशारण गरे । बिभिन्न पत्र पत्रिकाले पनि निकै महत्वका साथ छापे एकै दिन दुइ वटा अलग अलग नेपाली बिरहरुको साहसपूर्ण सफलताहरु ।

एउटा नेपाललाइ बिश्वसामु चिनाउने सँसारकै अग्लो सगरमाथाको चुचुरोमा नेपाली मुलका शाहसी ४९ बर्षीया आप्पा शेर्पाको १९ औ पटकको सफल साहसी पाइला टेकीएको खवर। सगरमाथा टेक्नु भनेको चाने चुने कुरा होइन त्यसमा पनि यो १९ औ पटकको साहसीक कदम हामी सबैको लागि गौरवशाली समाचार त हुने नै भयो । अझ यसमा पनि बिश्वकै सबैभन्दा धेरै पटक सगरमाथा आरोहिको रुपमा गिनीज बुकमा कोरिएको उनको आफ्नै नाममा फेरि पनि एक पटक १९ औ पटक भनेर थपिने भएको छ भने अर्को तिर दुइ सय बर्ष देखि बिदेशी भुमीमा आफ्नो ज्यानलाई तरवारको धारमा राखेर लडाइ लडि रहेका नेपाली महान बिर योद्दाहरुले बर्षौ देखि आवासीय अधिकारको माग गर्दै लडेको लडाइको शुभ खवर । अथवा बेलायती सेनामा काम गरेका पुर्व गोरखा सैनिक र तिनका परिवारले बेलायती भुमीमा आवासीय अधिकार प्राप्त गरेको खवर । बिश्व सामु बहादुरी साहस र बलिदानी पुर्वक पुराएको योगदानको कदर गर्दै बेलायतले आवासीय अधिकार दिएकोमा थुप्रै नेपालीहरु खुसी छन् बिशेष गरि गेसोका पदाधिकारीहरु । यो जित उनिहरुको लागि त्यति सहज र सरल थिएन तापनि नेपाली बिर भएका नाताले अरिङगलको गोलोमा हात हालेर पनि सफलता पाउन सकेका छन् । उनिहरुको यो बर्षौको अथक मेहनत र प्रयासबाट सफलता पाएका कारण उनिहरुले मे २१ लाइ बिजय दिवस नै मनाउने घोषणा गरेका छन् । बधाई छ नेपालको सान उचो र ठाडो पार्न सधै लागि परेका आप्पा शेर्पालाइ साथै बधाई छ नेपाली बिरता र बलिदानी गरे बापत आवासीय अधिकार मागेर छाडेका गेसोमा संलग्न हाम्रा आम नेपाली बुवा, बडा तथा मामाहरुलाई ।

तर दुखको कुरो नेपाल र नेपालीको यत्रो साहसीक कदमहरुले सफलता पाए पनि, बिश्वसामु चर्चाको बिषय बन्न सके पनि बिभिन्न बिदेशका मानिसहरुले खुसीका आशु झारे पनि नेपालका बरिष्ठ भनाउदा राजनीतिक नेता तथा बरिष्ठ ब्यक्तित्व ज्युहरुको कानमा कुनै चिसो पस्न सकेन । एक शब्द बधाईका गुच्छाहरु यी साहसीको नाममा संवोधन भएको खवर नै सुन्न पाइएन । यतिका ठुला समाचार बनेर यत्रतत्र छाउदा पनि नया नेपाल बनाउनका लागि लागि परेका हाम्रा बिद्वान कमरेडहरुलाई एउटा बधाई शब्द मुखबाट फुत्काउन गाह्रो भयो । जहाँ सम्म लाग्छ फोहोरी राजनीतिको दलदलमा फसेर जुँगाको लडाइ गर्न मै ब्यस्त भएकाले हुन सक्छ । एकले अर्कालाई आरोप प्रत्यारोप लगाउनमै मस्त भएकाले पनि हुन सक्छ । राजनीतिलाई निकासा दिनको सट्टा देश भिरमा पुर्याइ अल्झाएर सत्ता तेरो र मेरो गरी जुहारी खेलिरहेकोले हुन सक्छ जे होस् । किन कन्जुसाइ भयो यो त उनै जानुन् तर यहि सन्दर्भ सँग मिल्ने एउटा कबिता मेरो मानसपटलमा आएको छ जुन कबिता मेरा आदरणीय गुरु बिधान आचार्यज्यूले लेख्नु भएको हो । यी हरफहरु हामीलाई अध्ययनको क्रममा कक्षा कोठामा करिव ३ बर्ष अघि सुनाउनु भएको थियो । हुन त यो कबितांस पूर्ण छैन मेरा गुरुज्यूले नै अन्तिम हरफ बाँकी राखेर सुनाउनु भएको थियो । यहि कबिता अँश सापटी मागेर यहा राख्न चाहन्छु ।

म फुर्सदहरुमा यति ब्यस्त थिए र तिम्रो कथा सु्न्न भ्याइएन छु
म नानीहरुमा मैलाई हेर्थे र आशु झरेको नै देखेन छु
म तिम्रो मनै भित्र यति रमाए र त्यै मन दुखेको त जानेन छु

यी हरफहरुले भने झै नजिकै रहेको कुरा हतत्त पत्त थाहै पाइन्न क्यारे । जनजातिहरुको हरेक पिडालाइ सम्वोधन गर्न लागेका यी नेताहरुले जनजातिले जीतेका यी महान बिजयउत्सवलाई पनि सम्मान गर्न भु्ल्न पुगेका छन् । नेपालको शिर उचो बनाउछु भनि लागेका यी महामहिमहरुले देशको शिर उचो गर्न सदातत्पर रहने ब्यक्तिहरुलाई सम्झननै बिर्सेका छन् । वास्तवमै नेपाल बनाउने सुरमा नेपालीले यतिका बिजयको झण्डा फहराउदा पनि नेपालमै बसेर केही नदेख्ने भएका छन् अहिलेका नेताहरु । आफ्नै दाजुभाइको खुसि खोज्नेहरुले यतिका बिधी खुसी पोल्टामा पार्दा पनि खुसी देख्नै छाडेका छन् । हुन त राजनेता हुन या नेता जो कसैको बधाई बिना यी साहसी र बलिदानी नेपालीहरुको केहि नोक्सानी हुने त पक्कै होइन तर पनि नेपालीहरुको एउटा जीतको बेलामा त खुसीमा साथ नदिनेहरुले दुख पर्दा कसो गर्लान् सोच्नै पर्ने भएको छ । बलिदान र योगदानको फुइलडाउनेहरुको बलिदानीको कथा अब कति विश्वास गर्ने भन्ने प्रश्न पनि उतिकै जरुरी भएर आएको छ ।

Photo source: internet

म

मान्छेहरुको माझमा म फेरी हराउन थालेको छु
खै किन हो कुन्नी कुराहरु मनमै राख्न थालेको छु
पहाड चढ्ने यी पाइलाहरु त्यसै त्यसै गलेर
अगाडी पटक्कै नबढ्ने निश्चय गर्न थालेको छु

नयाँ सडक नयाँ मान्छे खोज्न थालेको छु
लक्ष बिहिनको गन्तव्य रोज्नु थालेको छु
यसैले होला बेचैनीले दिल गाल्न थालेको छु
भित्र भित्रै आफैलाइ पोल्ने पिडा पाल्न थालेको छु

बर्सौ देखी भगवानको नाममा लाख बत्ती बाल्न थालेको छु
आस्तिक होइन म मानवताको सिमा ढाल्न थालेको छु
सुन्दर सपनामा लिप्त भै आफैले आफैलाइ भुल्न थालेको छु
थाहै नपाइ आफ्नै संसारबाट भौतारिदै हराउन थालेको छु


यसैमा

म स्वार्थी मान्छे
मान्छेको लागी मैले गाली बेचेछु
पैसाको लागी मैले बाली बेचेछु
धन्दा नगर्नुस कहिले काही
खुला सडकमा ताली पनि बेचेछु

म पागल मान्छे
पागलपन मै बिलासीए छु
यही खोजमा भौतारीए छु
त्यस्तैमा कहिले काहि
निन्द्राको तन्द्रा बिचमै बौलाए छु

म फोहोरी मान्छे
बलेसी मै बसि रात काटेछु
बाग्मती मै माया प्रेम साटेछु
के नै भयो र कहिले काही न हो
साथी भाइ बिचमै फाटेछु

म झुटो मान्छे
जंगलमा बस्दा धेरै डोरीहरु बाटेछु
हुदा हुदा दुनियालाइ धेरै ढाटेछु
के नै पो बिग्रीएको छ र यहा
भनेको त आफ्नै खुट्टा आफैले पो काटेछु

देश अब कता तिर

बद्लीदो परिस्थीती सँग जुहारी खेल्दै यो जीवनले संघर्ष त गरेकै छ । अझै गर्नु पर्ने भएको छ । नेपाली भएर जन्मीएकोमा धेरै कुरा पाएकै छौं। एउटा नागरीकले पाउनु पर्ने सबै सुबिधा उपभोग गर्न पाएकै छौ । के नै पो बाकी छ र संचार स्वास्थ शिक्षा रोजगार बाट बन्चित भइ सबै सबै पगरीका साथ तुच्छ नागरीकको हैसीएतको सम्मान पनि पाएकै छौं। अझ भनौ न नेपाली भएको नाताले लोडसेडीङको उपहार पनि पाएकै छौ । जाम र महंगीको उपहार त छदै नै छ । हुदा हुदा काठमाडौंमै पनि भोकमरीको सीकारमा परिने संकेत देखिन थालेको छ । दिन दिनै पेट्रोलिएम पदार्थको अभाव ग्याँसको अभाव खाद्धान्नको अभाब हुन सुरु भएको छ । थारुहटको आन्दोलन भनौ या लिम्वुवानको जस्को भए पनि सडक बन्द अनि आयात बन्द भए पछि अभाबको मारमा पिल्सीएर जनता मरे पनि सदन र महलमा रमाउनेहरुको कानमा चिसो पस्न सकेको छैन । जुन जोगी आए पनि कानै चिरेको भन्थे बुढापाकाले भोगेर जानेर देखेर मात्र नै बनाउदा रहेछन उखानहरु। अहिले चरितार्थ भै रहेको छ ।

यो अभाबै अभावको जिन्दगी लिएर कहिले सम्म बाच्न पर्ने हो कसैलाइ पनि थाहा छैन । शिक्षण संस्था बैङ्किङ संस्था देखी सबै क्षेत्रमा हड्ताल छ । संसारका जटिलताहरु मध्यका सबै जटिलताहरु किन नेपालीले मात्र भोग्नु परिरहेको छ कसैलाइ थाहा छैन । शिक्षण संस्था देखी लिएर हरेक प्रकारका क्षेत्रमा यो फोहोरी राजनीति घुसाइ दिएका छन् नेताहरुले । यसको निवारण तर्फ कहिले जाने ? यो दुर्गन्धित र दुषित राजनीतिबाट नेपाली नेताहरु कहिले बाहिर आउने हो ? जनआन्दोलन भन्यो हत्या, हिंसामा मात्र किन अगाडि बढ्छन नेपालीहरु ? मेरो गोरुको बाह्रै टक्का गर्ने नेताहरुको घैटामा कहिले घाम लाग्ने हो ?

समय र मानीस सँगै बचेर हिड्नु पर्ने बाध्यताले साधारण जन समाज जहिले तहिले त्रसीत छन । कहा पुग्दा के हुने हो? भन्ने जहिले मनमा एउटा पीर त बोकेकै हुन्छ । हुदा हुदा अब कति खेर के हुने हो ? बाहिर कसरी निस्कनु पर्ने हो ?भनेर निस्कनु भन्दा पहिले दशबार सोच्नु पर्ने भएको छ । देशले नया मोड लियो, अब शान्ती छाउला, देशको शासन पद्दती फेरीने भो, नया नेपालमा आनन्दले बस्न पाइएला, भन्ने आषा बोकेका करोडौ नेपालीको मनमा पानी फेरेको छ । जुन कुरा संका मात्र थियो अब बास्तबिकता पनि देखियो । लौ के के न गरुला भनेर कुर्लनेको पनि चाल देखियो । तर यसले एउटा अर्को पाठ पनि सिकाएको छ संसार बिश्वासमा अडिएको छ भन्छन तै पनि सबैलाइ त्यति धेरै विश्वास नगर्नु रहेछ । मानिस आफ्नो स्वार्थले कहा सम्म गिराउछ भन्ने कुरा पनि स्पस्ट भएको छ । तर जे भयो राम्रै भयो एक न एक दिन खुलासा त हुनु नै थियो । मानिसलाइ झुटो कति दिन लुकाउन सकिन्छ र एक न एक दिन त अबस्य पारदर्सी त हुनु नै थियो ।
तर समस्या मात्र खडा हुन्छ समाधानको कुरै छैन । कति दिन चल्ने हो यो चालाले ? अझै कति दिन भोग्नु पर्ने हो यो समस्या ? समस्यै समस्यामा रुमलिएर देश कता तिर जाने हो ? हामी जस्ता आधा उमेरका जनताको भविष्य के हुने हो सबैले गंभिर भएर सोच्नै पर्ने बेला आएको छ । हामी जनता पनि भेडा भएर दौडनुको कुनै तुक छैन । अन्तिम सत्य देख्नेहरु कोही नभए तापनि केही वास्तविकता र साचो कुरा के हो निर्कौल गर्नु जरुरी छ ।

कबिता

खास गरि यो कबिता दश बर्षमा नेपाललाइ स्वीट्जरल्यन्ड बनाउने बचन दिनेहरुको लागि

बचन माग बचन दिन्छु
माया माग माया दिन्छु
आखिर झुटको खेती न हो
मागेर त हेर सितलता दिने
बृक्ष सहितको छाया दिन्छु ।

जीवन माग जीवन दिन्छु
जोवन माग जोवन दिन्छु
आखिर झुटको खेती न हो
मागेर त हेर ताल परेमा
मायाको दोमन दिन्छु ।

सुख माग सुख दिन्छु
खुसी माग सारा खुसी दिन्छु
आखिर झुटको खेती न हो
मागेर त हेर जीन्दगीको
यात्रा सँगै तिम्रै नाममा बन्दग बसी दिन्छु ।