सबैलाई मेर्री क्रिसमस

नेपाल प्यारो छ

भन्छौ तिमी हिमाल सेतो छ
तर म देख्छु यो त दिन दिनै रातो भएको छ
किन भनी प्रश्न गर्छौ भने
म भन्छु त्यसमा नेपालीहरुको रगतको छिटो लागेको छ
लाखौँ नेपाली त्यही हिमालको आडमा
लुकी रहदा अनायासै मृत्यु वरण गर्न पुगेको छ
भन्छौ तिमी सूर्य तातो छ
तर म भन्छु त्यो त सेलाएर चिसो भै सकेको छ
तातो ताप त पृथ्वीमा मान्छेको भिड भएर
त्यसको वाफले तातो भएको छ
मानीस धेरै अहङ्कारी भै उसको आत्मा त्यसै
त्यसै जलेर तातो भएको छ
भन्छौ तिमी नेपाल राम्रो छ
तर म देख्छु नेपाल त भ्रष्टाचारीहरुले खोक्रो बनाएको छ
दुष्ट मानीसहरुले भित्रभित्रै सकाएको छ
नेपाल एउटा कुहिएको फर्सी जस्तो मात्र भएको छ
तर पनि नेपाल प्यारो छ
किनकी यहा मलाई जन्म दिने मेरी आमा जन्मनु भएको छ
यहा मलाई कर्म सिकाउने बुबा रहनुभएको छ
खोलाहरु सुसेली हाल्दै अनवरत बगिरहेका छन्
ती निर्दोष हिमालहरु रगतका फोहोरी छिटा बोकेरै भए पनि
ङिच्च दात देखाई ठिङ्ग उभिदिएकै छन्
नेपाल ठगै ठग र चोरै चोरले सँकटमा परेको छ
तर पनि नेपाल अझै प्यारो छ
किनकी भेडेटार, वन्दीपुर, धम्पुस, नगरकोट साथै
टेम्के, श्री अन्तु, सिरुवारी मनभरि व्यथा बोकेरै भए पनि
हामी दुष्ट मानव जातिको आत्मामा मलम लगाउन तयार भै रहेकै छन्
त्यसैले त नेपाल प्यारो छ ।
जस्तो सुकै भए पनि नेपाल प्यारो छ ।
(नोट:स्मरन रहोस यो कविता मैले करीव दश महिना जति अगाडी नै कलेज कलमको लागी लेखेकी हुँ तर खै आज फेरी पनि कता कता नेपालको सम्झना आयो त्यही भएर फेरी एक पटक मेरै ब्लगमा पोष्ट गर्ने जमर्को गरे)

सपना कतिपय

हिजो पल्ट राती अवेरसम्म निकै ठुलो दर्के पानी परेर रहेकोले होला आकाश धेरै खुल्ला र सफा थियो । क्षितिज पारी पारी सम्म निलो र सफा देखिन्थे । दक्षिण पट्टी बालशिक्षा प्राथमिक विधालयको माथीबाट हेर्दा मकालु हिमाल आफ्नो सुन्दरता देखाएर मुस्कुराइ रहेको थियो । पाख्रिवास कृषि फार्मको त्यो पाटा आफ्नो त्यो राताम्मे टिनको छानो वोकेर बिहानीको भरसक स्वागतको लागि उभिएका थिए । हिले माथीको शैनिक ब्यारेकको जगँल पनि के कम?शैनिक टोलीले करिव दश वर्ष पहिले लेखिएका "म मरे पनि मेरो देश बाँची रहोस" को ठुला ठुला अक्षर बोकेर सतर्क अवस्थामा देखिन्थे भने हिले वजारले मलाइ अलिकति चियाएर हेरीरहेका थिए । आकाश साच्चै सफा थियो । पर ट्याम्केको चुचुरोमा ठपक्क हिउले ढाकीएको प्रष्टै देखिन्थ्यो भने भोजपुरको घोरेटार बजारले मै सँग मितेरी लाएर उभिए झै आमने सामने थियौ। मुगाफाट र चुङमाङ्को चप्लेटी पाखामा बिहानीको सुर्यले सलाम ठोक्दै आउदा आफ्नै बारीको डिलमा रहेको दुदिलोको रुखको टुप्पोले सम्म स्वागत गर्दै थियो बिहानीलाई ।

सोचे जस्तो हुन्न जिवन

सोचे जस्तो हुन्न जिवन
सम्झे जस्तो हुन्न जिवन