मधेश डुबान मा मेरो यात्रा

यो साता भनौ महिना पनि रमाइलो मै बित्यो ।पाँच महिना पछि बाबा आमा सङ को भेट्ले मन् निकै प्रफुल्ल भयो तर देश् ले भोगि रक्हेको दैबि प्रकोप् को बिपत्ति ले भने निकै मन् चिन्तित् तुल्यायो। देशको बिसम् परिस्थिति नै भन्नु पर्ल दश बर्सको जनयुद्द पचि बल्ल सान्ति छायेको मौका पारि बेलायत् बाट नेपाल् आउनु भयको दाजु भाउजु सग घर् जाने जमर्को गरि तयार् परे मधेस् बन्दले बिजोग् नै बनायो फेरि बल्ल् खुल्यो पुर्ब बन्दले दश दिन् सम्म अनिस्चित् बसाइ फेरि थपियो। थोरै दिनको बिदामा घर आउनु भयको दाजु परिवार झन्नै बार्ह बर्स मा उन्यु फुलेको खोइ के को बासना भने झै भको थियो । अनिस्चित् पुर्ब बन्दको कारण झन्डै घरै नपुगि फर्कनु परेको थियो।
बल्ल तल्ल पुर्ब खुल्यो हतार् हतार मा प्लेन् टिकेट मिलाइयो त्यहा पनि ठगिन पर्यो र पनि घर जानु थियो गयौ एक बजेको time को flight भए पनि हामी १२ बजे नै पुग्यौ तर नेपालको प्लेनहरु भनेको समयमा उडान भर्न सक्यो भने त धन्न .............................समय सर्यो २ बजेको लागि
यहाँ को महान्गी एही हो तेस्माथि झन Airport दुईटा पाउरोटी को सानो पिस् Sanweech पनि 100rs, blackcoffee 35rs, recharch cardको बाहिर तिर लिने ५ रुपैयाँ त ५० मेरी बास्सै एस्तो पो त नयाँ नेपाल। बल्ल तल्ल २ बज्यो अब त उडाउला भनेको त के को फेरि पनि सर्यो झन् ३.केटा केटीले दुक्ख दिन थल्यो अब खेल्ने ठाउँ पनि सानो तेइ माथि नचिनेको नयाँ अनुहार धेरै के चाँहीयो र बच्चा लाई ? अब थाल्योउ Tv हेर्न तिर
यता प्रधान मन्त्री तथा भनौ न पहिलको कमरेड प्रचन्ड ज्युको सपथ TV मा देखाइ रहेको थियो । बल्ल तल्ल खेल्दै के गर्दै बित्यो त्यो समयए पनि बल्ल आयो हाम्रो नाम Buddha Air 710 brt...केही दिन को लागि Kathmandu लाई बाइ बाइ गरी हामी उडेउ
धन्न अरु ले भन्दा अलि थोरै समय मै land गराउने हुनाले समय हुँदै Biratnagar Airport,Gyan त्यहाँ दाई ले पर्खि रहनु भएको रहेछ समान हरु खाद खुद गरी Biratnagar को गर्मी लाई छाडेर घर तिर लाग्यौ
नेपालमा पेट्रोल को अभाव त सबै लाई थाहै छ धरान के कटेको थियो गाडीमा तेल् सकियो धन्न दाइले गिलेन् मा रखेर लनु भाको रहेछ अलि कति तेस्लै हालिओरि भेडेटारको उकालो लग्यौ।बल्ल अद्यारो को ८।३० तिर घर् पुग्यौ गफ् गाफ् पछि सुतेउ बिहान् को समाचार् आयो सुनसरि सप्तकोशिले डुबायो...phone, Mobile, Internet सबै ठप्प...
आफ्न्तहरु सँग को भेट्घाटका साथ एउटा सस्था सँग मिलेर केहि राहत् सन्कलन पनि गरेउ तर पुन अन्य आफन्त हरुकोमा जनु पर्ने हुनाले पुरा समय सथिहरुलाइ दिन सकिन TV News ले देखौन थाल्यो दर्दनाक मधेस् डुबान्, सबै सबै दुबेर बिजोग मनिषको बिचल्ली, प्रकृति पनि बेला बेला अन्धो हुदो रहेछ अरुले राहत सन्कलन गरेर दिएको ले कतिन्जेल खाने कतिलाई पुराउने? कहा बस्ने? आफन्त कहा छन्? आउने दिन् कसरि गुजरा चलाउने? नेपल् लाइ बर्सेनि किन दसा लागिरहेको छ?घर गएको पनि पाछौ दिन बिती सकेछ अब फेरी फर्कने बेला भयो आउँदा धरान को बास्, गर्मी मा पाक्दै सुत्यौ बिहान को खाना साना पछि पुन Airport प्रस्थान गर्यौ
हिंड्ने बेला समान छुतौने मेरो सानो देखि को बानिले यो साल पनि छोडेन, तयर् परि हिडेको मान्छे, तरहरा मा आइपुग्दा मात्र सामान छोडियेको थाहा भयो,अब परेन फसाद.... फर्कौ भने ढिलो हुन लागि सकेको छ नफर्कु त Important Documentहरु भको झोला, गाडि नै फर्काइ लिन गयौ mobile लागेको भय त त्यो समस्य समाधन् गर्न सकिने थियो,तर....
फेरी ....Airport मा पुगेउ हामी समयमा १.१५ बजेको Flight तर उडेउ २.१५ मा, ६ दिन अघिको त्यो सुन्दर कोशी नदी ६ दिन पछी फर्कदा धमिलो अनि जता ततै बगेको देख्दा TV Screen केही दिन अगाडि देखाएको त्यो दृस्य झल्झली आँखामा आयो. जस्को आँखा बोलिरहेको थिओ आवज थिएन, जस्को मन रोइ रहेको थिओ आखा होइन,बस् ........... त्यो अबस्थमा हामि ले गर्न सक्ने के ही थियन
Kathmandu मा land भयौ फेरि सुरु भयो Taxi को खिचा तानी यता र उता को तानातान ले झन्नै मेरो फेरी अर्को पनि ब्याग हरएको थियो,
नियम् कानुन् बिनाको नेपाल को अब्यबस्थित् स्थिति कैले सुद्रने होला??
अब कैले नेपाली जनता ले सुरक्षित महसुस् गर्न पाउने होला ?
कैले देखि नेपाली जनता को चेतना आउने होला ?

दुइ टुक्रा

निश्चल आकाशमा उडुझै लाग्छ
धर्तिका ति फाटिला टारमा गुडुझै लाग्छ
थाहा छैन आजभोली खै किन हो कुन्नि
तिम्रो चोखो मायामा अलि कति चुडु झै लाग्छ

रात पनुको के अर्थ भो र
यदि विहानी हुदैन भने
शुरुवात गर्नुको के अर्थ भो र
यदि अन्त्य निश्चित छैन भने
बाचा गर्नुको के अर्थ भो र
जब विश्वास टुट्‍छ भने
साथ लाग्नुको के अर्थ भो र
यदि विचैमा साथ छुट्‍छ भने

मेरो एक महिना

मेरो व्लग अपडेट नभएको पनि करिव एक महिना हुन हुन लागेछ । यस विचमा म तपाइहरु विचबाट चटक्क टाढा रहेर आफ्नो कामका साथ देशलाइ पनि हेरि रहेकी थिए । यसै बारेमा केहि कोरु कोरु लाग्यो । व्लगकै लागी भए पनि कनिकथि दुई चार हरफ कोरी दिए ।

विगत बाह्र बर्षमा माओबाद समर्थक कमरेडहरु विद्रोहका बिगुल फुक्दै जगंलमा बसेर राजतन्त्रफाल्नका लागी दलबल,मुडेबल तथा ह्तहतियार सहित जुर्जमुराइ लागी परेर अगाडी आएको छ । एक प्रकारले सफल पनि भएको छ । जनताका छोरा छोरी कति मरे कति अन्धा अपाङ्ग भए कति टुहुरा टुहुरी भए त्यो त अलग पाटो छदैछ त्यसलाइ छुदै नछोउ। पुराना संरचना ध्वस्त पार्दै नया संरचना निर्माण गर्ने क्रममा नेपालको तीन सय वर्ष पुरानो जतन्त्रको जरै देखि उखेलेर फाली नया गणतन्त्र उदय गराइ छाडेको छ । हामीले यसलाइ नेपालीहरुको साहसीक कदम मान्नै पर्छ ।

सरुमा प्रजातन्त्र थियो देशमा, लोकतन्त्र आयो , गणतन्त्र पनि आयो रे । करोडौ नेपाली जनताहरु सडकमा उत्रिए, के महिला? के परुष? के वालबालिका? सम्पर्ण नेपाली एकजट भै गणतन्त्रीक नेपाललाइ स्वागत गरे । जताततै खसियाली छायो, जताततै उमंग छायो देशमा तीन दिन सम्म सार्वजनिक विदा दिइयो । सामै पिच्छे दिप जलाइयो । सविंधान सभाको चुनाव सकियो ।

यसै वेला राष्ट्रपतिको चुनाव भयो तीन जना रामहरुको प्रतिस्पर्धाले एक राम देशकै शर्वोच्च व्यत्ति मानिन पुग्यो भनौ न जनताका छोरा पहिलो पटक राष्ट्र पति बने, देशमा हर्सोल्लास मनाइयो । जनतामा आशाका दिप सल्किन थाल्यो । अबका आउने दिनमा शान्तिको महसस गर्न पाउने भयौ भन्नेमा विश्वस्त हुन थाल्यो ।व्यापारिहरु व्यापार बढाउने आशमा, विधार्थीहरु शैक्षिक संस्था सुचारु रुपले सञ्चालन हुन आशमा, सर्बसाधारण जनताहरु शान्ति आउने आशमा रमाउन थाले तर दुर्भाग्य दोश्रो ठुला व्यत्ति उपराष्ट्र पति जनताका छोरा छोरीले चुनेर कुर्सिमा पुर्‍याए, कुर्सिको मातले हो वा अहंकारले म विशुद नेपाली हु भन्दै झुसिलो डकार गर्दै हिन्दीभाषमा सपथ खाए ।

फेरी सडक वल्न थाल्यो

जताततै विरोधका आवाजहरु उठ्‍न थाले ओभरहेड बृज (आकाशे पुलमा पुतला झुन्डाइयो र जल्यो पनि

तर पनि सरकार निरिह बनेर चुपचाप मुखमा गम चपाउदै बस्न बाध्य छन्। जताततै अत्याचारले सिमा नाघिसके । दिनडहाडै बस लुटिन थाले । दिनडहाडै जनताका छोराछोरी अपहरणमा पर्न थाले । जताततै अशान्ति, अशुरक्ष र त्रासले गर्दा धर्ना र अनसन आवश्यक मानिन थाले । मानिसहरु मरिन र मारिन दैनिकी बन्न थाले जहा जसले जे गरे पनि हुने जे बोल्न पनि हुने भयो हुनत कानुन विनाको देशमा यो भन्दा बढि हामिले के आशा राख्ने?

दश बर्षसम्म अशुरक्षका कारण घरसम्म पुग्न नसकेका छोराछोरी आमा बाब भेट्‍न जादाजादै गरेको आधा बाटैमा रोकिएको बेला कस्तो हालत भएको होला ? उता घरमा छोराछेरी, नातानातीनीको मुहार हेर्ने धोकोले विछ्‍याइएका आखाहरु उठाउन नपाइ पर्खीरहनु पर्दा कस्तो भएको होला रुहप्तौ देखिको बन्दले उत्पादित बस्तु विक्री गर्न नपाइ कुहिएर जादा के हालत भएको होला? महंगीले डाँडा काटेको बेला बिकट र कस्टकर जीवन यापन गर्न‘ पर्दाको पिडा उनिहरु बाहेक कसले बुभेको होला ?तर यि भातमारा नेताहरुलाइ के थाहा यी यावत कुराका ? आफै आफै कर्सिमा लडाइ गर्दै व्यस्त रहेका छन्। देशमा गणतन्त्रै आए पनि व्यवहारमा छैन। सोचमा भएता पनि काममा छैन भनौ न बाहिरी बोटलको रुप फेरीए पनि भित्री रक्सि उहि नै छ धन्य गणतन्त्र ।

तर अलिकति फेरी पनि आश गर्ने वाटो हाम्रो सामु खुलेको छ। किन की जनादेशलाइ पालना गर्ने,केहि बर्षमै नेपाललाइ स्वीजरल्याण्ड बनाइ दिने हाम्रा कमरेड ज्युको काधमा सरकारी दायित्व हिजो देखि बढेको छ । सरकार चुनाव सकिएको महिनामा बल्ल एउटा प्रधानमन्त्रि चयन गर्न सफल भएको छ । जे होस ढिलै सहि व्यत्ति चाहि च’निएको छ । म बिदेशिन नसक्ने एक पिडित भए पनि चाडै नै विदेशी स्वरुप नेपालमै देख्न पाउने नया सपना देखि ढुक्क छु। ए साच्चै हाम्रो कमरेड प्रचण्ड ज्यूलाइ नया जिम्मेवारी अनि नया नेपालको प्रथम राष्ट्रपति नवनेता पनि प्रथम प्रधानमन्त्रि बननु भएकोमा नया नेपालको गणतान्त्रिक बधाइ ।।

आँखा

मेरी आमासँग एउटा मात्र आँखा थियो । एकआँखे ती मेरी आमा कुरुपताकी प्रतिमूर्ति थिइन त्यसैले म घृणा गर्थे म उनलाइ । उनको र मेरो सम्बन्धको बारेमा कसैसँग परिचय खुलोस भन्ने म चाहँदैनथेँ । उनी एउटा विद्यालयमा विद्यार्थी र शिक्षकहरूलार्इ खाना पकाउने र लुगाफाटो धोइदिने काम गर्थिन। त्यही आम्दानीबाट हाम्रो परिवारको गुजारा चल्ने गरेको थियो ।